देशको आँसु

---

सघंर्ष बुढाथोकी

गोठीवाड- ५ प्यूठान

 

अस्तित्व लुटिएकी नारी जस्तै...

एकलास सन्नाटामा घुक्क..घुक्क रोइरहेको छ,

मैले पहिलो पाइला चुमेको देश !  

समयले उसको थाप्लाबाट आत्महत्या गरे पश्चात,

कुटिल

घात-प्रतिघात

हत्या-हिंसा

बन्द-हडताल

अस्थिरता-अराजकताको गिद्घले ठुंगेको थियो उसलाई !

जहाँ,

लामवद्घ सेता मानिसहरूको बिस्कुनमा,

हरिया झिंगाहरू

फोहरी गिद्घहरू

लाछि स्यालहरू

लुटपात गरिरहेकाछन्

एक गाँस चारो टिप्न

उल्लु मानिस बनेर

त्यहाँ,

नाङ्गा शरिर आदान-प्रदान गर्नेहरू

अवोध यौनी टोक्नेहरू

सूर्यको किरण अपहरन गर्नेहरू

जनै टुपी लिंगमा बाँधेर सुद्रबस्तीतिर हौसिनेहरू

सल्बलाई रहन्छन हरपल !

उता,

आँटो च्याप्न नपाई मृत्यू चाटेकी सुत्केरी आमाहरू

समुहिक लामो बलत्कारको पिडामा र्‍याल खुस्काएका शहिद जनाउन दिदीहरू

सिटामोल र जीवनजलको अभावमा मृत्यु कुरेका निमुखाहरू, देखेर

आज

जुरुक्क उठेर \"क्वाँ..क्वाँ..डाँको\" छोडेर रुँदै

घाँटीमा पासो छिराउँदैछ

अनयास, बुढो देशले

श्राद्धविभोर हृदयले गर्छु , स्पर्श-अविनन्दन नतमस्तक बनेर

अपहरण गरेर देशका आँसुका विम्बहरू अञ्जलिमा

मिसाउँदछु

रगतमा

पानीमा

पसिनामा

विर्यमा

अनि पिँउदछु अन्तिम पटक घटघटी......

देश र मैले सामुहिक आत्महत्या गर्नु पूर्व

एउटा अजर मृत्यु मर्नका लागि !

Author - सघंर्ष बुढाथोकी | Posted on Aug 5 2010 Thursday | Views : 5111
कुसुस्को राष्ट्रिय कविता प्रतियोगिता २०६६