निर्भीक राई

पीरले मन जिम्लिँदा त
आँसु चुहुने चुहुने ।
खुशीले मन उम्लिदा समेत
आँसु पोखिने कुनै बेला ।
अनौठो मजा हुने
त्यसरी भएको आँसुको निकासमा
पैतालाको पूरा नपाकेको घाउ
निचोरी हरेलपानी निकाल्दा
पीडा र आनन्द मिसिएको
अनौठो अनुभब भएझैं
आँसु निस्कादा भइरहेको मजा पनि
कसैले देखे
लाज अचानक जारजस्तो उठी
नमज्जामा परिणत हुने ।
आँसु छोप्नु सजिलो नहुने
हाँस्दा हत्केलाले दाँत छोपे जत्ति ।
त्यसैले एकान्त चाहिने
निर्धक्क आँसु बगाउनु ।
ग्लिसिरिन, कसिङ्गर, ठक्करले
निचोरीएको आँसुले
थोरै पनि पीर नबगाउने ।
आँसुले पीर बगाउन चाहाँदैमा
आँसु उमार्न नसकिने
दितङ्गबाट सरुवा उमेर झै सजिलै ।

(कुलदीप सुनुवार स्मृति राष्ट्रिय कविता प्रतियोगिता २०६५ मा प्रतियोगी कविता)